1. Θυμάστε πότε και ποιο ήταν το πρώτο σας σκίτσο για το οποίο νιώσατε… υπερήφανος;
Ήμουν-δεν
ήμουν 10 χρονών, όταν είχα ζήσει από κοντά τη μεγάλη πυρκαγιά της
Πεντέλης το 1995. Τόσο με είχε στιγματίσει αυτή η πρωτόγνωρη στα μάτια
μου οικολογική καταστροφή, που την είχα απεικονίσει με απίστευτη
σχεδιαστική λεπτομέρεια: τερατοποιημένες φλόγες που κατάπιναν τα πάντα,
άνθρωποι, ζώα και δέντρα να μάχονται από κοινού ενάντια στην πύρινη
λαίλαπα κ.ά.
2. Πόση ώρα μπορεί να απαιτήσει ένα σκίτσο από τη σύλληψη της ιδέας μέχρι την τελική απεικόνισή της;
Κύριο
ρόλο παίζει αν θα είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο. Όπως και να 'χει, ανάλογα
με την περιπλοκότητα της σύνθεσης, από μία έως τρεις ώρες. Αν βέβαια το
σκίτσο δεν τρέχει πίσω από την επικαιρότητα, μπορεί για κάποιον
αστάθμητο παράγοντα να μείνει στην άκρη και να το ξαναπιάσω σε λίγες
μέρες, εβδομάδες, μήνες, ακόμη και χρόνια!
3. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η γελοιογραφική έμπνευση σε καθημερινή βάση;
Στην
Ελλάδα ζούμε. Η παρανοϊκή ελληνική επικαιρότητα όχι απλώς σου δίνει
τροφή σε καθημερινή βάση, αλλά μερικές φορές σε ξεπερνάει κιόλας. Είναι
τόσο γελοίες - κωμικοτραγικές θα έλεγα - οι καταστάσεις που ζούμε, ώστε
κάποιες προσπάθειες να τις σατιρίσεις, οδηγούν σε πλεονασμό.
4. Τι είναι για 'σας μια εύστοχη γελοιογραφία και ποια μπορεί να είναι η δύναμή της;
Εύστοχη
γελοιογραφία για μένα σημαίνει λιτότητα ύφους. Δε χρειάζεται
βερμπαλισμούς ή προπαγάνδα. Αρκεί το πηγαίο χιούμορ, η έξυπνη ατάκα
(όταν συνοδεύεται από λόγια) και η πρωτοτυπία. Δεν είναι πάντα εύκολος ο
συνδυασμός και των τριών. Όσο
περιορισμένη κι αν είναι η δύναμη της γελοιογραφίας, κύριος σκοπός της
κατ' εμέ είναι η γελοιοποίηση της (όποιας) εξουσίας. Όσο πιο αυταρχική
είναι μια εξουσία, τόσο πιο πολύ ενοχλείται από τη γελοιοποίησή της.
Όταν φτάνει να εξωτερικεύει και την ενόχλησή της, η γελοιογραφία έχει
πετύχει το σκοπό της.
5. Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή ξένος σκιτσογράφος-γελοιογράφος τον οποίο ξεχωρίζετε;
Θα
αδικήσω πολλούς τους οποίους θαυμάζω και από τη δουλειά των οποίων
επηρεάζομαι παιδιόθεν. Δεν μπορώ όμως να μην ξεχωρίσω: τον Τάσο
Αναστασίου (για τη σπιρτάδα και την ιστορική συνείδηση που αποπνέουν τα
σκίτσα του), τον Πέτρο Ζερβό (για το αναρχικό και δηκτικό χιούμορ του)
και τον Γιάννη Ιωάννου (για την πολιτική ευφυΐα του).
*
Ο Γιάννης Αντωνόπουλος γεννήθηκε στο Μαρούσι το 1985. Έχει σπουδάσει
σκίτσο στη σχολή Ορνεράκης και είναι πτυχιούχος Ιστορίας &
Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με την πολιτική
γελοιογραφία, τα κόμικς και τις παιδικές εικονογραφήσεις, ενώ έχει
καταπιαστεί και με την αγιογραφία. Κατά καιρούς συνεργάζεται με
διάφορους εκδοτικούς οίκους. Επισκεφθείτε: johnantono.blogspot.gr και war-of-cartoons.blogspot.gr (ιστορικό πρότζεκτ για τα καρτούν του Β' Παγκόσμιου Πολέμου).
